خدای من! با نعمتت مرا آغاز
کردی؛ پیش از آن که چیزی به یادآمدنی باشم و از خاکم آفریدی و سپس در
صلب‏ها جایم دادی؛ ایمن از سختی‏های دوران و رفت و آمد سالیان و روزگاران و
من در دهلیزهای تاریخ و زوایای قرون، هماره از صلبی به رحمی کوچ می‏کردم و
این لطف و احسان تو بود که مرا در زمان حکام کفر و در زمان عهدشکنان
پیامبرْ ناشناس، لباس خلقت نپوشاندی و در وجود نیاوردی؛ بلکه زمانی روح
آفرینش در من دمیدی که بستر هدایت را از پیش گسترده بودی و جاده سعادت را
هموار کرده بودی.

تو مرا از آبی ریختنی سرشتی و در
ظلمات سه گانه میان گوشت و پوست و خون، سکنایم دادی. نه مرا در کار خلقتم
گواه گرفتی و نه کاری از آفرینش را بر دوش من گذاشتی و سپس، مرا تمام و
کمال، بی‏هیچ عیب و نقص، بر هودج هدایت نشاندی و به سوی دنیا گسیل داشتی و
مرا در گهواره کودکی با دست‏های ملاطفتت حفظ کردی و از میان غذاها، شیری
خوشگوار برایم برگزیدی و دل‏های
پرستاران را بر من مهربان کردی و مهربانی مادران را به کفالت من گماشتی و
مرا از شر جن و انس در امان داشتی و مرا در مسیر تعادل از پرتگاه‏های زیادی
و کاستی محافظت کردی.

 پس تو بزرگ و عزیز و بلند مرتبه‏ای؛ ای بخشندگی محض وای مهربانی تمام!

خدایا! من شهادت می‏دهم با تمامی
وجودم، از قله حقیقت ایمانم و از بلندای بنای محکم یقینم، با خلوص و صراحت
توحیدی‏ام و از اعماق پوشیده ضمیرم، با بندبند رگ‏های دیدگانم و روشنایی
چشمانم، با چین‏ها و چروک‏های صفحه پیشانی‏ام، با زوایای حفره‏های وجودم،
با نرمینه پره‏های بینی‏ام، با تارها و دهلیزهای پرده شنوایی‏ام، با تک‏تک
اجزای لب‏هایم و با تمامی حرکات کلام آفرین زبانم، با فراز و نشیب‏ها و چم و
خم‏های دهان و آرواره‏ام و رستنگاه دندان‏هایم، با همه مجاری خوردن و
آشامیدنم، با جزء جزء بشره مغزم و پوست سرم، بانخاع و رگ‏های ریسمان گونه
گردنم، با قفسه سینه‏ام، با رگ‏های طناب آسای حمایل بر دل و جگرم، با
بندهای پوشیده دلم، با اجزای کناره‏های جگرم، با محتویات غضروف‏های
دنده‏هایم، با گیره‏های بندبند مفاصلم، با انقباض عضلاتم، با گوشه‏های
سرانگشتانم، با گوشتم، خونم، مویم، پوستم، عصبم، نایم، استخوان‏هایم، مغزم،
رگ‏هایم و با همه اعضا و جوارحم که از اوان کودکی و شیر خوارگی در من
تافته و بافته شده، با آن چه زمین از من می‏شناسد و حمل می‏کند، با خواب و
بیداری‏ام، با حرکت و سکونم و با رکوع و سجودم؛ خدای من! با همه اینها
شهادت می‏دهم که اگر در عمری جاودانه سر کنم و تمام هم و غم و تلاشم را بر
شکرگزاری یکی از نعمت‏های تو بگذارم، نمی‏توانم. خدای من! حتی شکر یکی از
نعمت‏های تو را نمی‏توانم؛ مگر باز به لطف و عنایت و توفیق تو که آن نیز
شکری تازه و جاودانه می‏طلبد و ثنایی تازه‏تر و ماندگارتر.

آری معبودم! اگر من و تمام خلق
شمارنده‏ات، همت کنیم و حرص بورزیم که نعمت‏های قدیم و جدید تو را ـ نه
سپاس بگزاریم که ـ بشناسیم و در شماره آوریم، نمی‏توانیم؛ محال است
بتوانیم.

... و چگونه بتوانیم؛ در حالی که خودت در کتاب ناطقت و اخبار صادقت گفته‏ای:

«وَ اِنْ تَعُدّوا نِعْمَةَ اللّهِ لا تُحْصوها؛ اگر بخواهید نعمتهای خداوند را بشمارید، نمی‏توانید».

خدایا! مرا آزرمناک خویش قرار ده، بدان‏سان که انگار می‏بینمت و مرا آن گونه حیامند کن که گویی حضور عزیزت را احساس می‏کنم.

دعای عرفه امام حسین علیه‏السلام، ترجمه سید مهدی شجاعی