گرچه مجنونم و صحرای جنون جای منست
لیک دیوانه تر از من،دل شیدای منست
آخر از راه دل و دیده سرآرد بیرون
نیش آن خار که از دست تو درپای منست
رخت بربست ز دل شادی و ،هنگام وداع
با غمت گفت که:یا جای تو یا جای منست
جامه ای را که به خون رنگ نمودم،امروز
برجفا کاری تو شاهد فردای منست
سرتسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود
با همه جور و ستم همت والای منست
دل تماشایی تو،دیده  تماشایی دل
من به فکر دل و خلقی به تماشای منست
آنکه در راه طلب خسته نگردد هرگز
پای پر آبله بادیه پیمای منست

فرخی یزدی

گرچه مجنونم و صحرای جنون جای منست
لیک دیوانه تر از من،دل شیدای منست
آخر از راه دل و دیده سرآرد بیرون
نیش آن خار که از دست تو درپای منست
رخت بربست ز دل شادی و ،هنگام وداع
با غمت گفت که:یا جای تو یا جای منست
جامه ای را که به خون رنگ نمودم،امروز
برجفا کاری تو شاهد فردای منست
سرتسلیم به چرخ آنکه نیاورد فرود
با همه جور و ستم همت والای منست
دل تماشایی تو،دیده  تماشایی دل
من به فکر دل و خلقی به تماشای منست
آنکه در راه طلب خسته نگردد هرگز
پای پر آبله بادیه پیمای منست

فرخی یزدی

خدای من! با نعمتت مرا آغاز
کردی؛ پیش از آن که چیزی به یادآمدنی باشم و از خاکم آفریدی و سپس در
صلب‏ها جایم دادی؛ ایمن از سختی‏های دوران و رفت و آمد سالیان و روزگاران و
من در دهلیزهای تاریخ و زوایای قرون، هماره از صلبی به رحمی کوچ می‏کردم و
این لطف و احسان تو بود که مرا در زمان حکام کفر و در زمان عهدشکنان
پیامبرْ ناشناس، لباس خلقت نپوشاندی و در وجود نیاوردی؛ بلکه زمانی روح
آفرینش در من دمیدی که بستر هدایت را از پیش گسترده بودی و جاده سعادت را
هموار کرده بودی.

تو مرا از آبی ریختنی سرشتی و در
ظلمات سه گانه میان گوشت و پوست و خون، سکنایم دادی. نه مرا در کار خلقتم
گواه گرفتی و نه کاری از آفرینش را بر دوش من گذاشتی و سپس، مرا تمام و
کمال، بی‏هیچ عیب و نقص، بر هودج هدایت نشاندی و به سوی دنیا گسیل داشتی و
مرا در گهواره کودکی با دست‏های ملاطفتت حفظ کردی و از میان غذاها، شیری
خوشگوار برایم برگزیدی و دل‏های
پرستاران را بر من مهربان کردی و مهربانی مادران را به کفالت من گماشتی و
مرا از شر جن و انس در امان داشتی و مرا در مسیر تعادل از پرتگاه‏های زیادی
و کاستی محافظت کردی.

 پس تو بزرگ و عزیز و بلند مرتبه‏ای؛ ای بخشندگی محض وای مهربانی تمام!

خدایا! من شهادت می‏دهم با تمامی
وجودم، از قله حقیقت ایمانم و از بلندای بنای محکم یقینم، با خلوص و صراحت
توحیدی‏ام و از اعماق پوشیده ضمیرم، با بندبند رگ‏های دیدگانم و روشنایی
چشمانم، با چین‏ها و چروک‏های صفحه پیشانی‏ام، با زوایای حفره‏های وجودم،
با نرمینه پره‏های بینی‏ام، با تارها و دهلیزهای پرده شنوایی‏ام، با تک‏تک
اجزای لب‏هایم و با تمامی حرکات کلام آفرین زبانم، با فراز و نشیب‏ها و چم و
خم‏های دهان و آرواره‏ام و رستنگاه دندان‏هایم، با همه مجاری خوردن و
آشامیدنم، با جزء جزء بشره مغزم و پوست سرم، بانخاع و رگ‏های ریسمان گونه
گردنم، با قفسه سینه‏ام، با رگ‏های طناب آسای حمایل بر دل و جگرم، با
بندهای پوشیده دلم، با اجزای کناره‏های جگرم، با محتویات غضروف‏های
دنده‏هایم، با گیره‏های بندبند مفاصلم، با انقباض عضلاتم، با گوشه‏های
سرانگشتانم، با گوشتم، خونم، مویم، پوستم، عصبم، نایم، استخوان‏هایم، مغزم،
رگ‏هایم و با همه اعضا و جوارحم که از اوان کودکی و شیر خوارگی در من
تافته و بافته شده، با آن چه زمین از من می‏شناسد و حمل می‏کند، با خواب و
بیداری‏ام، با حرکت و سکونم و با رکوع و سجودم؛ خدای من! با همه اینها
شهادت می‏دهم که اگر در عمری جاودانه سر کنم و تمام هم و غم و تلاشم را بر
شکرگزاری یکی از نعمت‏های تو بگذارم، نمی‏توانم. خدای من! حتی شکر یکی از
نعمت‏های تو را نمی‏توانم؛ مگر باز به لطف و عنایت و توفیق تو که آن نیز
شکری تازه و جاودانه می‏طلبد و ثنایی تازه‏تر و ماندگارتر.

آری معبودم! اگر من و تمام خلق
شمارنده‏ات، همت کنیم و حرص بورزیم که نعمت‏های قدیم و جدید تو را ـ نه
سپاس بگزاریم که ـ بشناسیم و در شماره آوریم، نمی‏توانیم؛ محال است
بتوانیم.

... و چگونه بتوانیم؛ در حالی که خودت در کتاب ناطقت و اخبار صادقت گفته‏ای:

«وَ اِنْ تَعُدّوا نِعْمَةَ اللّهِ لا تُحْصوها؛ اگر بخواهید نعمتهای خداوند را بشمارید، نمی‏توانید».

خدایا! مرا آزرمناک خویش قرار ده، بدان‏سان که انگار می‏بینمت و مرا آن گونه حیامند کن که گویی حضور عزیزت را احساس می‏کنم.

دعای عرفه امام حسین علیه‏السلام، ترجمه سید مهدی شجاعی

خدای من! با نعمتت مرا آغاز
کردی؛ پیش از آن که چیزی به یادآمدنی باشم و از خاکم آفریدی و سپس در
صلب‏ها جایم دادی؛ ایمن از سختی‏های دوران و رفت و آمد سالیان و روزگاران و
من در دهلیزهای تاریخ و زوایای قرون، هماره از صلبی به رحمی کوچ می‏کردم و
این لطف و احسان تو بود که مرا در زمان حکام کفر و در زمان عهدشکنان
پیامبرْ ناشناس، لباس خلقت نپوشاندی و در وجود نیاوردی؛ بلکه زمانی روح
آفرینش در من دمیدی که بستر هدایت را از پیش گسترده بودی و جاده سعادت را
هموار کرده بودی.

تو مرا از آبی ریختنی سرشتی و در
ظلمات سه گانه میان گوشت و پوست و خون، سکنایم دادی. نه مرا در کار خلقتم
گواه گرفتی و نه کاری از آفرینش را بر دوش من گذاشتی و سپس، مرا تمام و
کمال، بی‏هیچ عیب و نقص، بر هودج هدایت نشاندی و به سوی دنیا گسیل داشتی و
مرا در گهواره کودکی با دست‏های ملاطفتت حفظ کردی و از میان غذاها، شیری
خوشگوار برایم برگزیدی و دل‏های
پرستاران را بر من مهربان کردی و مهربانی مادران را به کفالت من گماشتی و
مرا از شر جن و انس در امان داشتی و مرا در مسیر تعادل از پرتگاه‏های زیادی
و کاستی محافظت کردی.

 پس تو بزرگ و عزیز و بلند مرتبه‏ای؛ ای بخشندگی محض وای مهربانی تمام!

خدایا! من شهادت می‏دهم با تمامی
وجودم، از قله حقیقت ایمانم و از بلندای بنای محکم یقینم، با خلوص و صراحت
توحیدی‏ام و از اعماق پوشیده ضمیرم، با بندبند رگ‏های دیدگانم و روشنایی
چشمانم، با چین‏ها و چروک‏های صفحه پیشانی‏ام، با زوایای حفره‏های وجودم،
با نرمینه پره‏های بینی‏ام، با تارها و دهلیزهای پرده شنوایی‏ام، با تک‏تک
اجزای لب‏هایم و با تمامی حرکات کلام آفرین زبانم، با فراز و نشیب‏ها و چم و
خم‏های دهان و آرواره‏ام و رستنگاه دندان‏هایم، با همه مجاری خوردن و
آشامیدنم، با جزء جزء بشره مغزم و پوست سرم، بانخاع و رگ‏های ریسمان گونه
گردنم، با قفسه سینه‏ام، با رگ‏های طناب آسای حمایل بر دل و جگرم، با
بندهای پوشیده دلم، با اجزای کناره‏های جگرم، با محتویات غضروف‏های
دنده‏هایم، با گیره‏های بندبند مفاصلم، با انقباض عضلاتم، با گوشه‏های
سرانگشتانم، با گوشتم، خونم، مویم، پوستم، عصبم، نایم، استخوان‏هایم، مغزم،
رگ‏هایم و با همه اعضا و جوارحم که از اوان کودکی و شیر خوارگی در من
تافته و بافته شده، با آن چه زمین از من می‏شناسد و حمل می‏کند، با خواب و
بیداری‏ام، با حرکت و سکونم و با رکوع و سجودم؛ خدای من! با همه اینها
شهادت می‏دهم که اگر در عمری جاودانه سر کنم و تمام هم و غم و تلاشم را بر
شکرگزاری یکی از نعمت‏های تو بگذارم، نمی‏توانم. خدای من! حتی شکر یکی از
نعمت‏های تو را نمی‏توانم؛ مگر باز به لطف و عنایت و توفیق تو که آن نیز
شکری تازه و جاودانه می‏طلبد و ثنایی تازه‏تر و ماندگارتر.

آری معبودم! اگر من و تمام خلق
شمارنده‏ات، همت کنیم و حرص بورزیم که نعمت‏های قدیم و جدید تو را ـ نه
سپاس بگزاریم که ـ بشناسیم و در شماره آوریم، نمی‏توانیم؛ محال است
بتوانیم.

... و چگونه بتوانیم؛ در حالی که خودت در کتاب ناطقت و اخبار صادقت گفته‏ای:

«وَ اِنْ تَعُدّوا نِعْمَةَ اللّهِ لا تُحْصوها؛ اگر بخواهید نعمتهای خداوند را بشمارید، نمی‏توانید».

خدایا! مرا آزرمناک خویش قرار ده، بدان‏سان که انگار می‏بینمت و مرا آن گونه حیامند کن که گویی حضور عزیزت را احساس می‏کنم.

دعای عرفه امام حسین علیه‏السلام، ترجمه سید مهدی شجاعی